មិនបានចំណេញអ្វីមកវិញ

ការញៀនថ្នាំគឺជាសោកនាដកម្មដែលនាំមកនូវវិប្បដិសារីធ្ងន់ធ្ងរ។ អ្នកប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀនមានការស៊ាំនឹងបរិមាណថ្នាំញៀនដែលខ្លួនធ្លាប់ប្រើ បានជាពួកគេចេះតែបង្កើនបរិមាណថ្នាំញៀន កាន់តែច្រើនឡើងៗ។ មិនយូរប៉ុន្មាន បរិមាណថ្នាំញៀនដែលពួកគេចង់បន្ថែមនោះ លើសពីកំរិតដែលអាចសម្លាប់ពួកគេបាន។ ពេលដែលអ្នកញៀនថ្នាំបានទទួលដំណឹងថា មាននរណាម្នាក់ស្លាប់ដោយសារប្រើថ្នាំញៀនហួសកំរិត ពួកគេមិនមានការភ័យខ្លាចទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេក៏បានសួរថា តើពួកគេអាចទៅរកថ្នាំញៀនខ្លាំងយ៉ាងនោះ នៅកន្លែងណា?

លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានដាស់តឿនអំពីការដាំក្បាលចុះក៏គ្រោះថ្នាក់នេះ នៅក្នុងសៀវភៅរឿងដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា សំបុត្ររបស់អារក្ស ។ សៀវភៅនេះបានពន្យល់អំពីល្បិចដែលអារក្សប្រើ ដើម្បីល្បួងមនុស្ស។ ពីដំបូង វាប្រើការសប្បាយដើម្បីល្បួងយើង។ បើសិនជាអាច វាប្រើការសប្បាយដែលត្រូវតាមព្រះហឬទ័យព្រះ តែវាបាននាំយើងសប្បាយ តាមរបៀបដែលព្រះបានហាមឃាត់។ កាលណាយើងបានខាំនុយរបស់វាហើយ យើងក៏កើតមានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់សប្បាយកាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៀត។ វាក៏បាននាំយើងសប្បាយដែលកាន់តែខុសនឹងព្រះ ហើយទីបំផុត យើងក៏បានប្រគល់វិញ្ញាណយើងឲ្យទៅវា ដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយមិនបានចំណេញអ្វីមកវិញសោះឡើយ។

បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៧ បានពន្យល់ អំពីការញៀនដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ នៅក្នុងការល្បួងខាងផ្លូវភេទ។ ការរួមដំណេកគឺជាអំណោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេស្វែងរកការសប្បាយនៅក្នុងផ្លូវភេទ ជាមួយអ្នកដែលមិនមែនជាប្តី ឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន នោះគេមិនខុសពីគោដែលគេកំពុងដឹកយកទៅសម្លាប់(ខ.២២)។ មនុស្សដែលរឹងមាំជាងយើង បានបំផ្លាញខ្លួនឯង ដោយដេញតាមការសប្បាយ ដែលគ្រោះថ្នាក់ ដូចនេះ ចូរយើងប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យចិត្តយើងវង្វេង ទៅតាមផ្លូវខុសនោះឡើយ(ខ.២៤-២៥)។ អំពើបាបអាចមានការទាក់ទាញ ហើយធ្វើឲ្យយើងញៀនចេះតែប្រព្រឹត្តវា…

ជំនួយដ៏ឆ្លាតវ័យ

ពេលដែលខ្ញុំឃើញភ្លើងស្តុបពណ៌ក្រហម ខ្ញុំក៏បានឈប់ឡាន។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញបុរសម្នាក់ឈរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ដូចកាលពីមុនទៀត។ គាត់កំពុងតែកាន់ក្រដាស់ឡាំងដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា ខ្ញុំត្រូវការលុយសម្រាប់ទិញអាហារ។ សូមជួយខ្ញុំផង។ ខ្ញុំក៏បានងាកមុខចេញ ហើយដកដង្ហើមធំ។ តើខ្ញុំជាប្រភេទមនុស្សដែលមិនអើពើរចំពោះអ្នកទាល់ក្រឬ?

អ្នកខ្លះធ្វើពុតជាខ្វះខាត តែតាមពិត ពួកគេជាមនុស្សបោកប្រាស់យ៉ាងជំនាញ។ អ្នកខ្លះពិតជាមានការខ្វះខាតមែន តែមានការពិបាកនៅក្នុងការជម្នះទម្លាប់ ដែលនាំឲ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ អ្នកធ្វើការងារសង្គមបានប្រាប់យើងថា យកល្អ យើងគួរតែបរិច្ចាកប្រាក់ ទៅអង្គការមនុស្សធម៌ក្នុងទីក្រុងយើងវិញ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តយ៉ាងពិបាក ដោយបើកឡានបង្ហួសអ្នកសុំទាននោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អ តែខ្ញុំប្រហែលជាបានប្រព្រឹត្ត ដោយប្រាជ្ញា។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់យើង ឲ្យ “ទូន្មានពួកអ្នកដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ ហើយជួយកំសាន្តដល់ពួកអ្នកណាដែលមានសេចក្តីទន់ក្រំចិត្ត ទាំងគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៤)។ ដើម្បីអនុវត្តតាមព្រះរាជបញ្ជានេះ យើងត្រូវដឹងថា តើពួកគេ ស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុមមួយណា តាមបទគម្ពីរនេះ? បើសិនជាយើងដាស់តឿនមនុស្សទន់ខ្សោយ ឬបាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចធ្វើឲ្យគាត់បាក់ទឹកចិត្តកាន់តែខ្លាំង។ បើយើងជួយការងាររបស់មនុស្សដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ យើងអាចធ្វើឲ្យពួកគេកាន់តែខ្ជិលច្រអូស។ ដូចនេះ មុននឹងជួយ យើងត្រូវស្គាល់ស្ថានភាពរបស់គេឲ្យច្បាស់ ដោយដឹងថា គេត្រូវការអ្វីពិតប្រាកដ ទើបការជួយរបស់យើងមានប្រយោជន៍។

តើព្រះអម្ចាស់បានបណ្តាលចិត្តអ្នក ឲ្យជួយនរណាម្នាក់ឬទេ? បើទ្រង់ពិតជាបណ្តាលចិត្តអ្នកមែន នោះពិតជាល្អណាស់។ អ្នកមិនត្រូវប្រញាប់សន្និដ្ឋានថា អ្នកដឹងអំពីតម្រូវការរបស់គាត់នោះឡើយ។ ចូរសុំឲ្យគាត់ចែកចាយអំពីបញ្ហារបស់គាត់ ហើយស្តាប់គាត់និយាយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ អ្នកត្រូវអធិស្ឋាន មុននឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តបំពេញតម្រូវការគាត់ ដោយប្រាជ្ញា គឺមិនមែនដើម្បីឲ្យខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍ល្អជាងមុននោះទេ។ កាលណា…